به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، ریتا پرلینگریو و همکارانش در انستیتو سلول های بنیادی مینه سوتا از پیشگامان تولید سلول های بنیادی/پیش ساز عضلانی از سلول های بنیادی پرتوان در شرایط آزمایشگاهی محسوب می شوند. این سلول ها قادرند بعد پیوند به موش مدل دیستروفی عضلانی، عضلات دارای عملکرد جدیدی را تولید کنند. این امر اجازه می دهد که عضلات جدید، در صورت آسیب دیدگی نیز بتوانند خودشان را ترمیم کنند.

در مطالعه ای جدید، این محققین برای اولین بار ویژگی های مولکولی سلول های بنیادی عضلانی تولید شده در ظروف آزمایشگاهی را شناسایی کرده و آن ها را با سلول های بنیادی عضلانی که به صورت جدید در عضلات شکل می گیرند مقایسه کردند. هم چنین آن ها پروفایل مولکولی این سلول ها را با سلول های بنیادی عضلانی جداسازی شده از موش(در مراحل مختلف تکوینی مانند جنینی، رویانی، نوزادی و بلوغ) نیز مقایسه کردند. بررسی ها نشان داد که سلول های عضلانی تولید شده در ظروف آزمایشگاه ذاتا نابالغ و شبیه سلول های جنینی هستند، اما بدنبال پیوند، جمعیت سلول های بنیادی تغییرات قابل توجهی را در مشخصه های مولکولی شان متحمل می شوند و به سلول هایی شبیه سلول های بنیادی نوزادی و بالغ تبدیل می شوند. در حالی که سلول های بنیادی عضلانی پیوند شده کاملا شبیه سلول های عضلانی بالغ نیستند اما آن ها زیاد هم شبیه سلول های جنینی به نظر نمی رسند که حاکی از تغییر آن ها بعد از پیوند است. پیوند مجدد سلول های بنیادی عضلانی پیوند شده(برای بار دوم) نشان داد که تعداد اندکی از سلول ها بدنبال پیوند مجدد پتانسیل بازسازی عضلانی را دارند. گام بعدی این مطالعه شناسایی نقشی است که ریز محیط این سلول ها بعد از پیوند بازی می کند. هم چنین رسیدن به اطلاعاتی در مورد سطح مولکولی و عملکردی سلول های بنیادی عضلانی بعد از پیوند می تواند پایه ای برای کاربردهای درمانی آن ها در آینده باشد.

پایان مطلب/